Mezmur 139:1-16

1Ya RAB, sınayıp tanıdın beni.

2Oturup kalkışımı bilirsin,

Niyetimi uzaktan anlarsın.

3Gittiğim yolu, yattığım yeri inceden inceye elersin,

Bütün yaptıklarımdan haberin var.

4Daha sözü ağzıma almadan,

Söyleyeceğim her şeyi bilirsin, ya RAB.

5Beni çepeçevre kuşattın,

Elini üzerime koydun.

6Kaldıramam böylesi bir bilgiyi,

Başa çıkamam, erişemem.

7Nereye gidebilirim senin Ruhun'dan,

Nereye kaçabilirim huzurundan?

8Göklere çıksam, oradasın,

Ölüler diyarına yatak sersem, yine oradasın.

9Seherin kanatlarını alıp uçsam,

Denizin ötesine konsam,

10Orada bile elin yol gösterir bana,

Sağ elin tutar beni.

11Desem ki, “Karanlık beni kaplasın,

Çevremdeki aydınlık geceye dönsün.”

12Karanlık bile karanlık sayılmaz senin için,

Gece, gündüz gibi ışıldar,

Karanlıkla aydınlık birdir senin için.

13İç varlığımı sen yarattın,

Annemin rahminde beni sen ördün.

14Sana övgüler sunarım,

Çünkü müthiş ve harika yaratılmışım.

Ne harika işlerin var!

Bunu çok iyi bilirim.

15Gizli yerde yaratıldığımda,

Yerin derinliklerinde örüldüğümde,

Bedenim senden gizli değildi.

16Henüz döl yatağındayken gözlerin gördü beni;

Bana ayrılan günlerin hiçbiri gelmeden,

Hepsi senin kitabına yazılmıştı.